Miluruh Kabagjaan

Dina sadinten sawengi aya do’a nu pirajeuneun malah kadang sering di ajengkeun ka Alloh swt., Kailaharanana do’a ieu té‎h dibaca satiap ba’da sholat sakurang-kurangna. Geuningan urang sadayana sok ngajerit, ngado’a ka Alloh ku kalimat: ِ رَبَّنَا آتِنَا فِي الدُّنْيَا حَسَنَةً وَفِي الآخِرَةحَسَنَةً وَقِنَا عَذَابَ النَّار. Inti tujuan jeung maksudna ieu do’a té‎h, taya kajaba yén urang sadayana ngajukeun proposal ka Alloh swt nyuhunkeun kabagjaan di dunya sareng di akhérat. Tah dina seratan ieu urang nyoba-nyoba ngabahas masalah kabagjaan atawa kanugrahaan, bahasa barudak ayeunamah disebut bahagia.

Éta kabagjaan té‎h pada néangan ku saréréa, kaum Muslimin néangan bagja jeung nugraha. Kafir néangan bagja jeung nugraha. Malah ku Nu Maha Suci disebatkeun, dibéwarakeun ka Kanjeng Nabi Muhammad saw., saur Alloh té‎h: ... فَمِنَ النَّاسِ مَن يَقُولُ رَبَّنَا آتِنَا فِي الدُّنْيَا... .Jalma-jalma nu baheula (urang kafir) sok ngajarerit ka Pangéran marénta hayang papanggih bagja jeung bahagia di dunya. Ngan ! tara ménta sahuruf ogé hayang bagja jeung bahagia di akhérat. Tah lamun aya jalma ménta hayang bagja jeung bahagia di dunya wungkul, bisa jadi ku Pangéran di bikeun bagjana di dunya. Tapi: ...وَمَا لَهُ فِي الآخِرَةِ مِنْ خَلاَقٍ. Moal kabagéan di akhérat. Kukituna, khususna urang sadayana salaku muslim, ménta bagja jeung bahagia té‎h tos pasti di dunya jeung di akhérat. Sakumaha dawuhan Alloh swt. dina surat Al-Baqarah ayat 201:

وِمِنْهُم مَّن يَقُولُ رَبَّنَا آتِنَا فِي الدُّنْيَا حَسَنَةً وَفِي الآخِرَة حَسَنَةً وَقِنَا عَذَابَ النَّار ِ(ألبقرة :201)

“Jeung aya deui ti antara manaranéhna anu ngado’a kieu: ‘Nun Gusti Pangéran abdi sadaya, mugi Gusti maparin kasaéan di dunya sareng kasaéan di akhérat, sareng mugi Gusti ngajaring abdi sadaya tina siksaan seuneu naraka’ “.(Al-Baqarah: 201).

Cindeknamah bagja jeung bahagia té‎h di téangan ku saréréa, ngulon ngétan, nepi ka jalma té‎h teu milih halal, jeung teu milih haram, bawaning ku hayang papanggih jeung nu aranna bahagia. Tapi nu jadi anéh, éta kabagjaan téh pada ngala ku saréréa. Naha dina kanyataanamah teu saréréa meunang. Bahagia té‎h di udag-udag ku sadayana, dikoréhan ku sadayana, di arala ku sadayana. Tapi naha ? nu mindeng nganjang ka imah urang té‎h malah susah, bahagiamah tara nganjang saelol-lol acan.

Cik naon kira-kirana ? Naon sababna bagja di ala, nu datang kalah ka susah. Naha bahagia nu geus béak kira-kirana ?, Atawa Alloh swt Nu korét teu méré bahagia ?. Éta pertarosan di waler, lain Alloh nu korét moal méré bagja jeung bahagia ka manusa, sanés bagja jeung bahagia nu séép, da moal séép. Sakali deui, lain bahagia nu béak, lain Alloh nu korét. Tapi urang ku anjeun nu salah néanganana, néangan bahagia, néangan bagja lain dina tempatna.

Samodél conto urang Jawa Barat resep kana lauk asin, lauk asin téh spésifik Jawa Barat. Da lamun dahar teu maké asin téh kurang sreg. Bring wéh saréréa néangan asin, pasti moal meunang saréréa, sabagianmah aya nu teu meunang. Hartosna lain asin nu béak, lain laut nu saat, lain Alloh nu korét. Ngan...! urang wéh nu lepat ku anjeun, néangan asin lain dina tempatna. Kalah ka giridig mamawa kecrik ka gunung Tangkuban Parahu, Da moal meunang, paling aya gé bangké londok di Tangkuban Parahumah, da asinmah ayana di laut. Tah...! bagja jeung bahagia gé di taréangan ku saréréa teu beunang téh, naon sabab ?. Lain béak, lain Alloh nu korét, tapi urang sorangan teu uninga dimana lemburna, dimana kandangna bahagia, dimana padumukan matuhna.

Timbul pertarosan: “Dimana atuh bagja téh tempatna ?”. Waleranana, bagja jeung bahagiamah ayana dina karidhoan Gusti Alloh swt. tapi sok sanajan ieu pamadegan tos diuningakeun ti kapungkur. Terkadang, aya kénéh sabagian diantara urang sadayana malah kadang kaasup urang sorangan, nyangka ayana bagja, ayana bahagia téh dina duit, dina harta banda raja kaya. Nu matak dug hulu pet nyawa ngala duit, ngala harta, méh teu dipilih halal jeung haram asal meunang duit, asal meunang harta. Pan... loba jalma nu nyarita kalepasan: “Wah...! sagala gé pokonamah ku duit, pokonamah ku harta banda raja kaya”. Malah aya sabagian nu ngarti kana agama, bari ngarti kana agamana téh teu pati loba, sok kalepasan nyarita:“Agama gé moal maju mun teu maké duitmah, ibadah moal jalan mun teu maké duitmah”. Tah kedah Istighfar deui pami aya nu nyarita kitu. Lamun aya nu boga pamadegan yén sagalana ku duit, sagalana kudu ku harta banda rajakaya dina ngahontal kabagjaan. Mangga titénan, talungtik ku urang, da geuningan loba diantarna jalma nu duitna loba, lubak-libuk harta bandana salieuk béh paribasana, tapi teu manggih kana kabagjaan. Tapi najan bari kitu aya baé nu bedegong, dijurung ku nafsu, teu saeutik jalma, kajeun teuing bagja leungit asal duit loba,. Keur naon kikituan ?.

Aya deui sawatara jalma, nyangka marukan bagja jeung bahagia téh ayana dina élmu, kadieunakeunmah jeung gelar, nu matak masyarakat téh, dug hulu pet nyawa hayang nyakolakeun anak téh. Mun di kampung kajeun rempag gagaleng, kajeun coplok kongkorong, asal anak bisa sakola. Kadituna tepi ka boga gelar, rék Insinyur, rék Drs. rék Sarjana Hukum jeung sajabana. Dipecut anak téh supaya meunang gelar. Timbul pertarosan: “Meunang élmuna ?, meunang gelarna ?. Sawaréh meunang, sawaréh henteu. Da élmumah lain keur saréréa, sabab tos ay a guratan kahirupan ti Alloh swt. Pikeun tiap-tiap nu makhluk nu hirup kumelendang di alam dunya, kalebet urang sadayana. Contona baé ayeuna, nu keur sakola di tiap paguron luhur, jeung nu tos lulus. Naha meunang kabéh élmuna jeung gelarna. Jawabanana, Aya nu meunang, aya nu henteu ?. Tah ayeuna nu meunang élmu jeung gelar, naha kabagjaan jeung kanugrahaan ngancik dina kahirupanana ?. Teu saeutik nu ngaranna profésor malah ka golong guru besar nu hirupna pinuh ku kasusah, pinuh ku karipuh.

Memang élmu téh ibarat damar atawa lampu, pikeun nyaangan ka sing saha baé ni mibandana. Tapi kadé sing inget, yén élmu-mah kumaha nu mawana, kumaha nu mibandana, tegesna élmumah ibarat pakakas péso, bedog atawa pakakasa séjénna nu mun éta pakakas di pibanda ku jalma nu akhlak-na hadé, tinangtu pakakas téh bakal dipaké pikeun kamaslahatan, dipaké pikeun kasalamétan nu akhirna nimbulkeun kamanfaatan, boh keur pribadi nu mibandana pon kitu kénéh ka nu séjén. Tapi sabalikna, lamun éta pakakas di pibanda ku jalma nu béjad akhlakna, maka pakakas téh bakal nimbulkeun kamadharatan, nimbulkeun bahaya boh keur nu mibandana pon kitu kénéh ka nu lian, misalna keur nandasa, maksa mirusa, ngieun kajahatan jeung sajabana, nu antukna bisa nimbulkeun kamafsadatan.

Tah élmu ogé kitu, kumaha nu mibandana, kumaha nu mawana, mun seug élmu téh dipibanda ku jalma nu akhlakna hadé tinangtu bakal nimbulkeun karidhoan Alloh swt. Sahingga kabagjaan jeung kanugrahaan bakal ngancik ka diri ni mibandana ogé ka nu lian nu aya di sabudeureunana. Nu matak kanjeng Nabi saw. Ngadawuh: “Khoérunnaas ‘Anfa’uhum Linnaas” (yén panghadé-hadéna manusa, nyaéta nu bisa maparin kamanfaatan ka manusa séjénna). Jadi, sumber kabagjaan jeung kanugrahaan téh teu di ukur ku luhurna élmu atawa ku mibandana gelar, tapi tetep sumbernamah aya dina karidhoan gusti Alloh Robbul ‘Alamin. Tegesna, élmumah alat, élmumah pakakas pikeun nganteurkeun kana tempat sumberna bagja nyatana karidhoan Alloh swt.

Aya deui sawatara jalma nyangka, yén bahagia jeung bagja téh ayana dina pangkat jeung kalungguhan. Nepi ka parebut pangkat jeung kalungguhan, tepi ka poho ditemah wadi silih jongklokkeun, silih pitnah geus poho ka dulur sakandungan, komo ka baraya ka tatanggamah silih jongklokkeun silih cilakakeun, parebut pangkat jeung jabatan atanapi kalungguhan. keur naon kokomoan teuing kana pangkat téh, taya kajaba hayang bahagia.

Naha dimana kalungguhan jeung pangkat ka tampa, kapibanda, datang kabagjaan téh ? Teu saeutik, jalma nu gedé pangkatna, nu luhur kalungguhanana, leuwih gedé deui susahna. Leuwih luhur deui karipuhna. Naha bet kitu ? Kapan tadi geus diwaler, yén duit, harta banda raja kaya, élmu, jeung pangkat ogé kalungguhan, étamah lain sumber bagja, lain sumber bahagia. Da sumbernamah aya dina karidhoan gusti Alloh swt. Ari duit, harta banda rajakaya, elmu jeung pangkatmah ogé kalungguhanmah alat-alatna. Kabéhanana ogé ibarat useup jeung kecrikna pikeun ngala lauk, lauk minangka bagjana, balong minangka karidhoan gusti Alloh swt. Tinggal kumaha urangna, bisa jeung henteuna ngagunakeun éta useup jeung kecrik, da lauknamah aya dibalong, Bagja jeung bahagia téh ayana dina karidhoan Alloh. Di alana ku saha ? Ku manusa, nya urang sadayana. Ku naon ngalana ? Mun boga duit, boga harta banda raja kaya, ala bahagia dina karidhoan Alloh ku duit reujeung harta banda. Mun teu boga duit, teu boga harta, aya pilihan deui ala kabahagian nu aya dina karidhoan Alloh swt. téh ku elmu. Mun teu boga elmu, ala kabahagiaan nu aya dina karidhoan Alloh téh ku pangkatna jeung kalungguhan.

Timbul deui pertarosan, kumaha mun teu duit, teu elmu teu pangkat komo kalungguhanmah ? jaba miskin téh bodo. Tah éta ogé, Ala kabahagian nu aya dina karidhoan Alloh téh ku bodo. Da bodo ge kecrik kénéh, da bodo ge usep kénéh, keur ngala kabagjaan jeung kabahagiaan nu aya dina karidhoan Alloh.

Jadi, naon sabab bagja jeung nugraha teu datang téh, da salahna aya di urang kénéh, ngudag bahagia lain dina tempatna. Ku simkuring diwartosan ngalangkungan katerangan agama, yén bagja jeung bahagia téh ayana dina karidhoan Gusti Alloh. Naon cirina, yén bagja jeung nugraha aya dina karidhoan Alloh, lain dina duit, lain dina elmu, lain dina pangkat ?. Tah di waler ayeuna...! Bukti yén duit jeung elmu, jeung pangkat, lain sumber kabahagiaan. Ditalungtik ku urang sadaya. Ternyata Duit harta banda raja kaya, elmu, jeung pangkat, ku Pangéran memang dibikeunnamah di bikeun. Ngan wayahna teu kabéh meunang. Naha maké kitu ? Sabab duit harta banda rajakaya, elmu, jeung pangkat lain keur ka sarerea. Perkara nu lain keur ka sarerea di teangan ku sarerea, dimana teu meunang tong ambek. Pek ala ku sarerea nu tilu perkara téh, Ngan dimana teu meunang, tong ambek ! Da lain keur sarerea. Da nu dibikeun ku Pangéran di alam dunyamah ngan dua-duana, hiji susah kadua bungah. Étamah rata di bikeun ka sarerea.

Numawi dimana ngala duit, ngala elmu, jeung ngala pangkat teu meunang, tong ambek ! Da étamah lain keur sarerea, ngan lamun ngala bungah teu meunang étamah kudu ceurik bathin. Naon sababna ? sabab, Perkara anu dibikeun ka sarerea tepi ka teu kabagéan, pertanda Alloh bendu. Lamun urang palay tuang teu aya beas, tong ambek ! sing sadar weh kana teu kabogaan. Tapi lamun aya dahareun urang hayang dahar terus di asupkeun kana baham, tapi teu daekeun asup ka jero kalah ka utah deui, buru-buru bawa ka dokter étamah tandana gering. Bungahmah jeung susah ku Pangéran di bikeun , ti bangsat tepi ka Nabi kabagéan bungah, ti mimiti garong badag nepi ka Rosul kabagéan susah. Da étamah rata di bikeun ka sarerea, elmumah teu dibikeun ka sarerea, duit teu dibikeun ka sarerea, pangkat teu di bikeun ka sarerea.

Saha baé atuh anu dibere tilu perkara téh (duit, elmu jeung pangkat) ku Pangéran téh ? Rahasia Alloh. Pek weh ! teangan ku sarerea, ngan mun geus neangan tur nyaan neangan teu meunang, tong bendu! da lain keur sarerea.

Mudah-mudahan urang sadayana kalebet jalmi nu milari bagja jeung nugraha aya dina jalan karidhoan Gusti Alloh swt. Amin.

Waalloohu A’lam Bish-Showab